ბევრი მინდა დავწერო და ზოგჯერ ძალიან ცოტა,ლაკონიურობით შემოვუფარგლო,და ზოგჯერ არავითარი მოვლენა თუ სუბიქეტი პასუხის ღირსი არ გავხადო. მაგრამ მიწევს ლაპარაკი. ის დრო მენატრება,დიდად არაფრად რომ მთვლიდნენ და არც აზრს მეკითხებოდნენ,არც ჩემი შეხეულება აინტერესებდათ.მე ცალკე ვიყავი,ერთი იმდენი გაკვეთილების ჩასანიშნად დაერეკათ ან დაბადების დღეში დავეპატიჟე,ისიც თუკი მთელ კლასს პატიჟებდნენ.საერთოდ ჩემს თავდაპირველ კლასთან მწყრალად ვარ როცა ვიხსენებ,და ასეთ… Continue reading დაუმთავრებელი პოსტი